domingo, 24 de febrero de 2019

PROPIOS DE LA MISA DEL DOMINGO DE SEXAGÉSIMA


DOMINGO DE SEXAGÉSIMA







II clase, morado







Sin Gloria. Tracto, Credo y prefacio de la Santísima Trinidad.

Se llama Sexagésima este domingo porque estamos unos sesenta días antes de Pascua, por más que son en rigor 56, ocho semanas. Hemos de padecer trabajos en esta vida, como lo expresa San Pablo en la Epístola; y también como él, experimentar consuelos celestiales. El Evangelio nos recuerda la buena semilla de la santa doctrina y divinas inspiraciones que Dios siembra continuamente en nuestras almas. Procuremos que no la sofoquen las vanidades del mundo



PROPRIUM MISSAE IN LINGUA LATINA

Introitus
Ps 43:23-26
E
xsúrge, quare obdórmis, Dómine? exsúrge, et ne repéllas in finem: quare fáciem tuam avértis, oblivísceris tribulatiónem nostram? adhaesit in terra venter noster: exsúrge, Dómine, ádiuva nos, et líbera nos.
Ps 43:2
Deus, áuribus nostris audívimus: patres nostri annuntiavérunt nobis.
V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen
Exsúrge, quare obdórmis, Dómine? exsúrge, et ne repéllas in finem: quare fáciem tuam avértis, oblivísceris tribulatiónem nostram? adhaesit in terra venter noster: exsúrge, Dómine, ádiuva nos, et líbera nos.

Collecta
Orémus.


Deus, qui cónspicis, quia ex nulla nostra actióne confídimus: concéde propítius; ut, contra advérsa ómnia, Doctóris géntium protectióne muniámur.
Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.

Lectio
Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios.
2 Cor 11:19-33; 12:1-9.
Fratres: Libénter suffértis insipiéntens: cum sitis ipsi sapiéntes. Sustinétis enim, si quis vos in servitútem rédigit, si quis dévorat, si quis áccipit, si quis extóllitur, si quis in fáciem vos cædit. Secúndum ignobilitátem dico, quasi nos infírmi fuérimus in hac parte. In quo quis audet, - in insipiéntia dico - áudeo et ego: Hebraei sunt, et ego: Israelítæ sunt, et ego: Semen Abrahæ sunt, et ego: Minístri Christi sunt, - ut minus sápiens dico - plus ego: in labóribus plúrimis, in carcéribus abundántius, in plagis supra modum, in mórtibus frequénter. A Iudaeis quínquies quadragénas, una minus, accépi. Ter virgis cæsus sum, semel lapidátus sum, ter naufrágium feci, nocte et die in profúndo maris fui: in itinéribus sæpe, perículis flúminum, perículis latrónum, perículis ex génere, perículis ex géntibus, perículis in civitáte, perículis in solitúdine, perículis in mari, perículis in falsis frátribus: in labóre et ærúmna, in vigíliis multis, in fame et siti, in ieiúniis multis, in frigóre et nuditáte: præter illa, quæ extrínsecus sunt, instántia mea cotidiána, sollicitúdo ómnium Ecclesiárum. Quis infirmátur, et ego non infírmor? quis scandalizátur, et ego non uror? Si gloriári opórtet: quæ infirmitátis meæ sunt, gloriábor. Deus et Pater Dómini nostri Iesu Christi, qui est benedíctus in saecula, scit quod non méntior. Damásci præpósitus gentis Arétæ regis, custodiébat civitátem Damascenórum, ut me comprehénderet: et per fenéstram in sporta dimíssus sum per murum, et sic effúgi manus eius. Si gloriári opórtet - non éxpedit quidem, - véniam autem ad visiónes et revelatiónes Dómini. Scio hóminem in Christo ante annos quatuórdecim, - sive in córpore néscio, sive extra corpus néscio, Deus scit - raptum huiúsmodi usque ad tértium coelum. Et scio huiúsmodi hóminem, - sive in córpore, sive extra corpus néscio, Deus scit:- quóniam raptus est in paradisum: et audivit arcána verba, quæ non licet homini loqui. Pro huiúsmodi gloriábor: pro me autem nihil gloriábor nisi in infirmitátibus meis. Nam, et si volúero gloriári, non ero insípiens: veritátem enim dicam: parco autem, ne quis me exístimet supra id, quod videt in me, aut áliquid audit ex me. Et ne magnitúdo revelatiónem extóllat me, datus est mihi stímulus carnis meæ ángelus sátanæ, qui me colaphízet. Propter quod ter Dóminum rogávi, ut discéderet a me: et dixit mihi: Súfficit tibi grátia mea: nam virtus in infirmitáte perfícitur. Libénter ígitur gloriábor in infirmitátibus meis, ut inhábitet in me virtus Christi.
R. Deo gratias.

Graduale
Ps 82:19; 82:14
Sciant gentes, quóniam nomen tibi Deus: tu solus Altíssimus super omnem terram,
V. Deus meus, pone illos ut rotam, et sicut stípulam ante fáciem venti.
Ps 59:4; 59:6
Commovísti, Dómine, terram, et conturbásti eam.
V. Sana contritiónes eius, quia mota est.
V. Ut fúgiant a fácie arcus: ut liberéntur elécti tui.

Evangelium
Sequéntia sancti Evangélii secúndum Lucam.
R. Gloria tibi, Domine!
Luc 8:4-15
In illo témpore: Cum turba plúrima convenírent, et de civitátibus properárent ad Iesum, dixit per similitúdinem: Exiit, qui séminat, semináre semen suum: et dum séminat, áliud cécidit secus viam, et conculcátum est, et vólucres coeli comedérunt illud. Et áliud cécidit supra petram: et natum áruit, quia non habébat humórem. Et áliud cécidit inter spinas, et simul exórtæ spinæ suffocavérunt illud. Et áliud cécidit in terram bonam: et ortum fecit fructum céntuplum. Hæc dicens, clamábat: Qui habet aures audiéndi, audiat. Interrogábant autem eum discípuli eius, quæ esset hæc parábola. Quibus ipse dixit: Vobis datum est nosse mystérium regni Dei, céteris autem in parábolis: ut vidéntes non videant, et audientes non intéllegant. Est autem hæc parábola: Semen est verbum Dei. Qui autem secus viam, hi sunt qui áudiunt: déinde venit diábolus, et tollit verbum de corde eórum, ne credéntes salvi fiant. Nam qui supra petram: qui cum audierint, cum gáudio suscipiunt verbum: et hi radíces non habent: qui ad tempus credunt, et in témpore tentatiónis recédunt. Quod autem in spinas cécidit: hi sunt, qui audiérunt, et a sollicitudínibus et divítiis et voluptátibus vitæ eúntes, suffocántur, et non réferunt fructum. Quod autem in bonam terram: hi sunt, qui in corde bono et óptimo audiéntes verbum rétinent, et fructum áfferunt in patiéntia.
R. Laus tibi, Christe!
S. Per Evangelica dicta, deleantur nostra delicta.

Offertorium Ps 16:5; 16:6-7
Pérfice gressus meos in sémitis tuis, ut non moveántur vestígia mea: inclína aurem tuam, et exáudi verba mea: mirífica misericórdias tuas, qui salvos facis sperántes in te, Dómine.

Secreta
Oblátum tibi, Dómine, sacrifícium, vivíficet nos semper et múniat.
Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.

Praefatio  de sanctissima Trinitate
Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre, nos tibi semper et ubíque grátias ágere: Dómine sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: Qui cum unigénito Fílio tuo et Spíritu Sancto unus es Deus, unus es Dóminus: non in unius singularitáte persónæ, sed in uníus Trinitáte substántiæ. Quod enim de tua glória, revelánte te, crédimus, hoc de Fílio tuo, hoc de Spíritu Sancto sine differéntia discretiónis sentímus. Ut in confessióne veræ sempiternǽque Deitátis, et in persónis propríetas, et in esséntia únitas, et in maiestáte adorétur æquálitas. Quam laudant Angeli atque Archángeli, Chérubim quoque ac Séraphim: qui non cessant clamáre cotídie, una voce dicéntes:



Communio Ps 42:4
Introíbo ad altáre Dei, ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam.



Postcommunio

Súpplices te rogámus, omnípotens Deus: ut, quos tuis réficis sacraméntis, tibi étiam plácitis móribus dignánter deservíre concédas.
Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.



PROPIOS DE LA MISA TRADUCIDOS AL CASTELLANO



Introito, Salmo 43,23-26; 43,2

Levántate, Señor; ¿Por qué duermes? Levántate, y no nos abandones para siempre. ¿Por qué apartas tu rostro, olvidando nuestra tribulación? Nuestro pecho está abatido hasta el polvo: Levántate, Señor, ayúdanos y líbranos. Salmo: ¡Oh Dios!, nuestros oídos han oído y nuestros padres nos han contado tus maravillas. Gloria al Padre, al Hijo y al Espíritu Santo, como  era en un principio, ahora y siempre por los siglos, de los siglos. Amén. Levántate, Señor; ¿Por qué duermes? Levántate, y no nos abandones para siempre. ¿Por qué apartas tu rostro, olvidando nuestra tribulación? Nuestro pecho está abatido hasta el polvo: Levántate, Señor, ayúdanos y líbranos.



Oración colecta

Oh Dios, que ves cómo no podemos en nuestras acciones: concede propicio, que seamos fortalecidos contra toda adversidad, con la protección del Doctor de las gentes.  Por nuestro Señor Jesucristotu Hijo que vive y reina contigo en la  Unidad del Espíritu Santo, Dios, por todos los siglos de los siglos





Epístola, San Pablo a los (2ª) Corintios 11,19-33; 12,1-9

Hermanos: De buena gana sufrís a los necios, siendo vosotros sensatos. Porque sufrís a quien os esclaviza, a quien os devora, a quien toma vuestros bienes, a quien os trata con altanería, a quien os hiere en el rostro. Lo digo con confusión mía, pues parece que nosotros hemos flaqueado en este punto, tratándoos con demasiado miramiento. En lo que otros son osados, (os parecerá que hablo con imprudencia) tambien yo lo soy.  ¿Son hebreos?  También yo. ¿Son Israelitas? También yo.  ¿Son ministros de Cristo? (desatinando lo digo) más que ellos lo soy yo. En mayores trabajos me he visto, en más cárceles, en  azotes sin cuento, en riesgos de muerte con frecuencia. De los judíos tengo recibidos cinco veces cuarenta azotes, menos uno. Tres veces fui azotado con varas, una vez apedreado, tres veces naufragué, una noche y un día pasé en el abismo. Viajes sin cuento, peligros de ríos, peligros de ladrones, peligros de los de mi nación, peligro de gentiles, peligros en poblado, peligros en despoblado, peligros en el mar, peligros entre falsos hermanos, trabajos y fatigas, muchas vigilias, hambre y sed, ayunos frecuentes, frío y desnudez. Además de otras cosas, mi obsesión diaria es la solicitud por todas las Iglesias. ¿Quién no desfallece que yo no desfallezca? ¿Quién se escandaliza sin que yo me requeme? Si es preciso gloriarse, me gloriaré en lo que es propio de mi flaqueza. El Dios y Padre de Nuestro Señor Jesucristo, que es bendito en los siglos, sabe que no miento. En Damasco, el gobernador de la provincia, por orden del rey Aretas había puesto guardas en la ciudad para prenderme y por una ventana me descolgaron por el muro en una cesta y escapé de sus manos. Si es preciso gloriarse (lo que no conviene, en verdad), vendré a las visiones y revelaciones del Señor. Conozco a un hombre siervo de Cristo, que catorce años ha fué arrebatado (si en el cuerpo o fuera del cuerpo, no lo sé, Dios lo sabe) hasta el tercer cielo. Y sé que este tal hombre (si en el cuerpo o fuera del cuerpo, no lo sé, Dios lo sabe) fue arrebatado al paraíso, donde oyó palabras inefables, que el hombre no puede proferir.  Sobre el tal hombre me gloriaré; más de mí no me gloriaré, sino en mis flaquezas. Porque aún cuando me quisiera gloriarme, no sería necio, porque diría verdad; más callo esto para que nadie forme de mí un concepto superior a lo que en mí ve o de mi oye. Y para que la grandeza de las revelaciones no me envanezca, se me ha dado un aguijón en la carne, un ángel de Satanás, para que me abofetee. Y por esto rogué al Señor tres veces para que lo apartase de mi; y me dijo: Te basta mi gracia, porque la virtud se perfecciona en la debilidad. Por tanto,  de buena gana me gloriare de mis flaquezas para que more en mí la virtud de Cristo. F: Deo gratias.



Gradual, Salmos 82,19 et 14

Sepan los pueblos que tu nombre es Dios; y que tu solo eres el Altísimo sobre toda la tierra. V Agitalos, ¡oh Dios mío!, como a una rueda, o como pajuela al soplo del viento.



Tracto, Salmo 59,4-6

Conmoviste, Señor, la tierra, y la turbaste. V Sana sus hendiduras, porque se tambalea. V Para que huyan de los tiros del arco y se libren tus escogidos.



Evangelio según san Lucas 8, 4-15

En aquel tiempo: Reunida una gran muchedumbre de los que venían a Jesús de cada ciudad, díjoles en parábolas: un hombre salió a sembrar su simiente; y al esparcirla, una parte cayo a la orilla del camino, y fué pisoteada y la comieron las aves del cielo.  Y otra cayó sobre un pedregal, y luego que nació, se secó por falta de humedad. Otra cayó entre espinas, y las espinas que crecieron con ellas, la sofocaron. Otra, finalmente, cayó en buena tierra; y nació y dio fruto a ciento por uno. Dicho esto, comenzó a gritar: quien tenga oídos para escuchar, atienda. Sus Discípulos  le preguntaron que sentido tenía ésta parábola. Él les dijo: a vosotros es dado conocer el misterio del reino de Dios, pero a los demás, solo en parábolas, para que viendo no vean y oyendo no entiendan. He aquí, pues, la explicación de la parábola: La semilla es la palabra de Dios. Los que están a la orilla del camino son aquellos que la oyen; más luego   viene el diablo  y arranca la palabra de  su corazón para que no se salven creyendo. Los que están sobre piedra son los que reciben con gozo la palabra cuando la oyen, pero no echa raíces; por un tiempo creen y en el tiempo de la tentación retroceden.  La semilla que cayó entre espinas, son los que oyen la divina palabra, pero después lo sofocan los cuidados y riquezas y deleites de esta vida, y no llegan a dar  fruto. Más la que cae en buena tierra son los que, oyendo la palabra con corazón bueno y óptimo, la conservan y producen fruto por la perseverancia. F: Laus tibi, Christe.



Ofertorio, Salmo 16, 5-7

Afirma mis pasos en tus sendas, para que no vacilen mis pies; inclina tu oído y atiende mis suplicas. Manifiesta tus bondades, pues salvas a los que esperan en ti. Señor.



Secreta

Vivifique y fortalézcanos siempre, ¡oh Señor!, el sacrificio que te hemos ofrecido. Por nuestro Señor Jesucristo.



Prefacio de la Santísima Trinidad


En verdad es digno y justo equitativo y saludable, darte gracias en todo tiempo y lugar, Señor, santo Padre, omnipotente y eterno Dios, que con tu unigénito Hijo y con el Espíritu Santo eres un solo Dios, .un solo Señor, no en la individualidad de una sola persona, sino en la trinidad de una sola sustancia. Por lo cual, cuanto nos has revelado de tu gloria, lo creemos también de tu Hijo y del Espíritu Santo, sin diferencia ni distinción. De suerte, que confe­sando una verdadera y eterna Divinidad, adoramos la propiedad en las personas, la unidad en la esencia, y la igualdad en la majestad, la cual alaban los Ángeles y los Arcángeles, los Querubines y los Serafines, que no cesan de cantar a diario, diciendo a una voz.





Comunión,  Salmo 42, 4

Subiré al altar de Dios; al Dios que alegra mi juventud.



Poscomunión

Humildemente te rogamos, ¡oh Dios omnipotente!, que a quienes alimentes con tus sacramentos, concedas también servirte dignamente con costumbres que te sean gratas. Por nuestro Señor Jesucristo.






No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.